اغلب فراموش می کنیم که میزان بازدهی ای که طبق آن حیوانات ، مواد خوراکی را به محصولات دیگری مثل تخم مرغ ، شیر و یا وزن بدن تبدیل می کنند (که اغلب به آن ضریب تبدیل خوراک یا FCR می گویند) یک شاخص است و همیشه با بازدهی واقعی ، ارتباطی ندارد. در شرایط یکسان، ضریب تبدیل بهبود یافته ترجیح داده می شود. با این وجود اگر حیوانات ، خوراک کمتری برای همان میزان تولید نیاز داشته باشند، این میزان تولید ، هزینه کمتری در بر خواهد داشت. اما همه داستان این نیست.
در این جا به شرایطی اشاره شده است که نشان می دهد همه چیز با جزئیات ، در ضریب تبدیل توضیح داده نمی شود. یک فارم طیور گوشتی ، تصمیم داشت تا ضریب تبدیل را به حداکثر برساند (دلایل آن برای این مبحث اهمیت ندارد) و از من خواستند تا مجموعه ای از برنامه های غذایی را طراحی کنم که تراکم انرژی آن افزایش داده شده باشد (طبق توصیه های صورت گرفته از جانب  تامین کننده ژنتیک آن ها ). می دانیم که طیور ،  بر اساس محتوای انرژی مواد غذایی ، آنها را مصرف می کنند؛ یعنی زمانی که مواد غذایی ، انرژی بیشتری دارند ، طیور خوراک کمتری مصرف می کنند تا بدین طریق انرژی دریافتی ثابتی داشته باشند. البته محدودیت هایی برای این مفهوم وجود دارد و اعتراض هایی نیز به آن وارد شده است اما باز هم این موضوع نباید ما را از بحث اصلی یعنی ضریب تبدیل ، دور کند.
من برنامه غذایی درخواست شده از سوی این فارم را طراحی نمودم اما چند جیره غذایی دیگر با سطح انرژی بالاتر را نیز طراحی کردم. در قسمت زیر ، خلاصه ای از مجموعه جیره های غذایی استفاده شده را بیان نموده ام.

بر اساس نمونه بالا، اگر انرژی را از 3100 کیلوکالری در کیلوگرم به 3150 کیلوکالری در کیلوگرم افزایش می دادیم باز هم سوددهی وجود داشت زیرا افزایش هزینه خوراک جدید ، به کمک بهبود FCR پوشش داده می شد. هر سطح انرژی بالاتر از این میزان ، بازدهی خوراک را بهبود می بخشید اما هزینه محصول ، بدون سود می شد.
در این مورد خاص ، هزینه ها بالا نبود زیرا مواد اولیه پر انرژی که جیره های غذایی را پر انرژی ساخته بودند ، قیمت پایینی داشتند. در اینجا ، باید مقدار آمینو اسیدهای مواد غذایی را افزایش می دادیم تا مقدار پروتئین را در توازن با انرژی و در عین حال میزان کلی پروتئین را در برنامه غذایی بدون آنتی بیوتیک  ، پایین نگه داریم. در این مورد، استفاده از کنجاله سویا به جای آمینواسیدهای خوراکی ، ارزان تر بود اما برای جلوگیری از این که میزان استفاده از پروتئین ، از حد نگذرد، در استفاده از کنجاله سویا محدودیت داشتیم. علاوه بر مشکلات فرمولاسیون، این نمونه به خوبی نشان می دهد که ضریب تبدیل ، همیشه بهترین شاخص اندازه گیری سوددهی نیست.